လမ္းေစာင့္နတ္မသိပါေစနဲ့

“ပန္းယူဦးမလား ဦးေလး”

သင္းပ်ံေသာ စပယ္နံ႔ေလးေၾကာင့္ ဦးေခါင္းထဲတြင္ အနည္းငယ္ၾကည္လင္သြားခိုက္ စပယ္ကံုးအတြဲမ်ား ကိုင္ထားေသာ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ဦး ကားေရွ႕ခန္းနံေဘးသို႔ ေရာက္လာသည္။

“တစ္တြဲ ဘယ္ေလာက္လဲကြဲ႕”

“သံုးရာပါ ဦးဦး”

“ေအး … တစ္တြဲ ေပးကြာ”

ကေလးမေလး လွမ္းေပးေသာပန္းေတြယူကာ ေမာ္ေတာ္ကားလက္ကိုင္ေခြ အထက္နားဆီ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ပန္းဖိုးေပးရန္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံမ်ားကို ကားနံေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ပန္းသည္ ကေလးမေလး ျမင္ေနရသည္။ ငါးရာက်ပ္တန္အသစ္အထပ္မ်ားထဲမွ အႏြမ္းဆံုး ငါးရာတန္တစ္ရြက္ ထုတ္ယူၿပီး ေပးလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္အျပဳအမူကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းသည္မေလးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ပိုက္ဆံယူလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ႏွစ္ရာျပန္အမ္းရန္အတြက္ သူ႔လက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားထဲတြင္ ႏွစ္ရာက်ပ္တန္ လိုက္ရွာေနသည္။ ပိုက္ဆံေရြးေနသည့္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကန္႔ၾကာေနသျဖင့္ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္က-

“ျမန္ျမန္အမ္းေလ …”

ငါးရာတန္အႏြမ္းကို ေပးလိုက္သျဖင့္ သူကလည္း ႏွစ္ရာတန္ေငြစကၠဴအႏြမ္း ျပန္အမ္းရန္ ရွာေန၍ ၾကန္႔ၾကာေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္အထင္ မွားယြင္းသြားသည္ကို သူ႔အျပဳအမူအရ ကြ်န္ေတာ္လက္ေတြ႕ သိရေတာ့သည္။

“အမ္းမွာပါ ဦးရဲ႕၊ ဦးက ပိုက္ဆံအသစ္ႀကိဳက္မွန္းသိလို႔ ႏွစ္ရာအသစ္ေလးေပးခ်င္လို႔ သမီးေရြးေနတာ။ ေရာ့ ဒီမွာ ႏွစ္ရာတန္မွ အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ေလး …”

ေပးၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တစ္ဖက္ပလက္ေဖာင္းသို႔ ကေလးမေလး ကူးေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ကေလးမေလး၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္က ---

“ေၾသာ္ - ငါက ေငြေၾကး ျပည့္စံုခ်မ္းသာသူျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းေပၚက ေစ်းသည္မေလးေလာက္ စိတ္ဓာတ္ မရင့္က်က္ေသးပါလား။ ငါ့အတြင္းစိတ္ကို လမ္းေစာင့္နတ္သာ သိရင္ ငါ့ကို ကဲ့ရဲ႕ေတာ့မွာပဲ” ဟူ၍။

ညီေမတၱာ
(ေမတၱာရွင္မဂၢဇင္းပါ “စိတ္ေကာင္းရွိမွ၊ လူ႔ဘ၀၊ လွပသာယာမည္” ေဆာင္းပါး)
နိဗၺာန္ေဆာ္ Page - မွ