ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေၾကကဲြစရာအျဖစ္ပ်က္

ဂီတနဲ ့ပတ္သက္ရင္ အမ်ားနဲ ့မတူ ၾကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ ဆရာျငိမ္းဟာ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေတြ တင္းလာပါတယ္။ ခဏေလာက္ အနားယူဦးမယ္ေျပာျပီး ဆရာျငိမ္း အနားယူခဲ့ပါတယ္။ အနားယူခ်ိန္မွာ ဆရာျငိမ္းအသက္ ၄၀ ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ စီးပြားေရးသမား ဓာတ္ျပားကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ေတြရဲ ့ သေဘာသဘာ၀ကိုဆရာျငိမ္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာေပါက္ ေနတာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္။
သီခ်င္းေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ ့ ဂီတအႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ ့သည္းခံေနရတဲ့ဘ၀ကို ဆရာျငိမ္း စိတ္ကုန္ခန္းေနတာ ၾကာပါျပီ။ “ဘဘ ဒီတခါ ဇာတ္ညႊန္းဘဲေရးစားေတာ့မယ္ သမီးရယ္။ သူတို ့က ဘဘေခါင္းကို ျဖတ္ျပီးလိုခ်င္ေနၾကတယ္။ ဘဘ တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေခါင္းဘဲအဖိုးတန္တာ မဟုတ္လား”လို ့ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္ရဲ ့ဇနီးျဖစ္သူ သမီးၾကီးေဒၚတင္ၾကည္ကို ႏႈတ္က ဖြင့္ဟျပီး ညည္းညဴခဲ့ပါတယ္။ ေလာကၾကီးကို ဆရာျငိမ္း စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ ့ေနတာ သိသာလွပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ေနတဲ့ အႏုပညာသည္တေယာက္ ဆရာျငိမ္းမဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွပါတယ္။ အဲဒီလို အိမ္မွာအနားယူေနရင္း ၁၉၅၅ ခု၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၁၄ ရက္မွာ ဇနီးသည္ ေဒၚသန္းေမ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အိမ္ကေန ဆရာျငိမ္း အသာေလးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ညဘက္ၾကီးမွာ ဆရာျငိမ္း အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာလဲ။ ဘယ္သူမွမသိပါ။ ဆရာျငိမ္းရဲ ့စိတ္ေတြ မူမမွန္ေတာ့ပါ။ ရြာဟိုင္းေစ်းနားက မိုးအလင္းဖြင့္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကို ဆရာျငိမ္းေရာက္လာျပီး ေကာ္ဖီတခြက္ေသာက္ပါတယ္။ စီးကရက္တလိပ္ ၀ယ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာဟိုင္းသုသာန္ဘက္ကို ထြက္သြားပါတယ္။ ဆရာျငိမ္းလာေနက်ကိုသိတဲ့ သခၤ်ိဳင္းေစာင့္ၾကီးက အဲဒီေန ့မွာမရွိပါ။ ဆရာျငိမ္းကိုမသိတဲ့ သခၤ်ိဳင္းေစာင့္ၾကီးရဲ ့သားက တရားမ၀င္လက္နက္၀ွက္ဖို ့လာတဲ့ လူဆိုးျဖစ္ေနမွာစိုးလို ့ ဆရာျငိမ္းကိုထြက္သြားဖို ့ ႏွင္ထုတ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ “ငါ တရုတ္တန္းက စာေရးဆရာပါကြ”လို ့ ဆရာျငိမ္းက လွမ္းေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။
အကာလ ညအခါၾကီးမွာ ႏိုင္ငံေက်ာ္သီခ်င္းေရးဆရာတေယာက္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းမသိတဲ့ သခၤ်ိဳင္းကလူတေယာက္က ႏွင္လႊတ္လိုက္တာ ၀မ္းနည္းဖို ့ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာျငိမ္း ထြက္သြားပါတယ္။ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ နားခိုစရာေနရာ ရွာမေတြ ့ေသးပါ။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္တေန ့ စက္တင္ဘာ ၁၅ ရက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေန ့သစ္တေန ့ ကူးေျပာင္းလာပါျပီ။ ဆရာျငိမ္းအဖို ့ ေန ့သစ္နဲ ့ေန ့ေဟာင္းက ဘာမွ မထူးျခားပါ။ ေလာကၾကီးရဲ ့ ျဖစ္ေနက် သဘာ၀တရားဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စိန္ပန္းသံလ်က္ေမွာ္ အေနာက္ပိုင္း တက္ေသးအင္း တရုတ္သခၤ်ိဳင္း ေျမာက္ဘက္နားက ေျမလမ္းကေလး ေဘးရွိ တမာပင္ရိပ္ေအာက္က ၀ါးကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာ ေ၀လီေ၀လင္းကတည္းက ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ဆရာျငိမ္းထိုင္ေနပါတယ္။ ဖိနပ္ကို ကြပ္ပ်စ္ေဘးနားမွာ ခၽြတ္ထားပါ တယ္။ လံုး၀ျပန္မစီးေတာ့မယ့္ သေကၤတလား ဆရာျငိမ္းရယ္။ အနီးအနားကလူေတြ ျမင္ေတြ ့ၾကေပမယ့္ ဆရာျငိမ္းကို ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း မသိၾကပါ။ မနီးမေ၀းမွာ အုတ္ဖုတ္တဲ့ သစ္စက္ေတြရွိပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီခြဲေလာက္မွာ ျမိဳ ့ထဲအုတ္ေတြဖုတ္ျပီး ျပန္လာတဲ့ ကားတစီးဟာ စိန္ပန္းလမ္းကေန ေတာင္ဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ ့ျပီး အုတ္စက္ရွိရာလမ္းအတိုင္း ေမာင္းႏွင္ လာေနပါတယ္။ ဆရာျငိမ္းနားထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့ကားသံဟာ ကားသံမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဂီတသံစဥ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာေရးထားတဲ့ “တိမ္လႊာမို ့မို ့လြင္” သီခ်င္းစာသားေပၚက ဂီတသေကၤတေတြဟာ ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံနဲ ့အတူ အသက္၀င္ျပီး ခုန္ပ်ံထြက္လာၾကပါတယ္။ သာယာတဲ့ ဂီတသံစဥ္ေတြဟာ ၾကမ္းတမ္း ခက္တေရာ္လွတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံေတြနဲ ့အတူ ေရာေထြးကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဆရာျငိမ္းက လက္သီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး သူ ့ရဲ ့ေပါင္ကို ထုထုေနပါတယ္။ ဘာသေကၤတမွန္း မသိပါ။ ေပါင္ေပၚကို ထုထုေနတဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြဟာ နီးကပ္လာေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားစက္သံကို သေကၤတျပဳျပီး ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆရာျငိမ္းရဲ ့စိတ္ေတြဟာ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေဆာက္တည္ရာ မရေတာ့ပါ။ ဘယ္ဟာက ဂီတသံစဥ္၊ ဘယ္ဟာက ေမာ္ေတာ္ကား စက္သံဆိုတာ ခြဲျခားလို ့မရေတာ့ပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ ့နီးလာေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားဟာ ဆရာျငိမ္းထိုင္ေနတဲ့ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေရွ ့တည့္တည့္ ေရာက္လို ့ေနပါျပီ။ ဆရာျငိမ္း ဘာကိုမွ မစဥ္းစားေတာ့ပါ။ ရုတ္တရက္ဘဲ ထေျပးျပီး သူ ့ေရွ ့က ကားဘီးေအာက္ကို ေျပး၀င္ေခါင္းထိုးခံလိုက္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္ လြန္းလွပါတယ္။ “ဟာ”ခနဲသံေတြ ျပိဳင္တူထြက္ေပၚလာပါတယ္။ တမလြန္ဘ၀ကို ကူးေျပာင္းသြားတာ ျမန္ဆန္လိုက္တာ ဆရာျငိမ္းရယ္။ ဆရာျငိမ္းရဲ ့ဖိနပ္က ခၽြတ္ထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ကြပ္ပ်စ္ေဘးမွာရွိေနျပီး ဆရာျငိမ္းကေတာ့ ကားဘီးေအာက္ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ေခြေခြကေလး မလႈပ္မရွက္ ရွိေနပါတယ္။ ဆရာျငိမ္း ဘာကိုမွ မသိေတာ့ပါ။ ဂီတသံစဥ္ေတြကို မသိေတာ့ပါ။ သီခ်င္းေတြကို မသိေတာ့ပါ။ ဇနီးသားသမီးေတြကို မသိေတာ့ပါ။ တန္ဖိုးၾကီးလွတဲ့ ဆရာျငိမ္းရဲ ့ ဦးေခါင္းကို လိုခ်င္ၾကသူေတြလည္း ယူလို ့မရၾကေတာ့ပါ။ ေလာကၾကီးကို ဆရာျငိမ္း အႏိုင္ယူသြားခဲ့ပါျပီ။ ခ်ီးက်ဴးေလးစား တန္ဖိုးထား ဂုဏ္ယူရပါတယ္ ဆရာျငိမ္း။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္း ႏွေမ်ာမဆံုးျဖစ္ရပါတယ္ ဆရာျငိမ္း။ 
Cerdit~~~~ေမာင္ညီညြတ္